Ιγνάτιος ο Ουγγροβλαχίας

(Ιωάννης Μπάμπαλος ή Κακουγδός, Μυτιλήνη 1766 – Πίζα, Ιταλία 1828). Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας (1810-15). Υπήρξε λόγιος, δραστήριος πνευματικός και πολιτικός παράγοντας κατά την προεπαναστατική περίοδο και κατά τη διάρκεια του Αγώνα. Πελοποννησιακής καταγωγής –η οικογένειά του καταγόταν από τα Χρύσαφα της Λακωνίας– ο Ι. μορφώθηκε κοντά σε έναν θείο του ιερομόναχο. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε το 1794 μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου. Η θέση του ήταν ελάχιστα επίζηλη, ιδίως μετά την εισβολή του Αλή πασά στην ηπειρωτική αυτή περιοχή (1796). Με διπλωματική ευστροφία –που δεν ήταν πάντοτε άμεμπτη ηθικά– ο Ι. κατόρθωσε να αποσπάσει την εμπιστοσύνη του Αλή και να περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν. Αργότερα, όμως, τα φιλορωσικά του αισθήματα προκάλεσαν υποψίες στους Τούρκους και ο Ι. αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κέρκυρα (1805). Η Ιόνιος Πολιτεία τον τίμησε και του ανέθεσε τον χειρισμό των υποθέσεων που αφορούσαν τους πολυάριθμους καπεταναίους και αγωνιστές που είχαν καταφύγει από την ηπειρωτική Ελλάδα στα Επτάνησα. Με την ιδιότητα αυτή, ο Ι. συνέβαλε στην οργάνωσή τους σε στρατιωτικό σώμα, χάρη στο οποίο σώθηκε τότε η Λευκάδα από την αρπακτικότητα του Αλή. Μετά τη συνθήκη του Τιλσίτ (1807) και την παραχώρηση της Επτανήσου στον Ναπολέοντα, ο Ι.,δύσπιστος πάντοτε απέναντι στο δημοκρατικό κήρυγμα των Γάλλων, προτίμησε να εγκατασταθεί στη Μόσχα, όπου απέκτησε στενές φιλίες μεταξύ της ρωσικής αριστοκρατίας. Ως μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας εργάστηκε με ζήλο τόσο στο Βουκουρέστι (1810-12) όσο και στη Βιέννη (1812-15) για την αναδιοργάνωση των ελληνικών σχολείων. Γενικά, βοήθησε πολύ την ενίσχυση της παιδείας στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και στις ελληνικές κοινότητες της κεντρικής Ευρώπης. Υπήρξε ιδρυτής –μαζί με τον Καποδίστρια, με τον οποίο συνδεόταν με στενή φιλία ήδη από την εποχή της παραμονής του στην Κέρκυρα– της περίφημης Φιλόμουσου Εταιρείας της Βιέννης (1812). Το 1815 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Πίζα. Από εκεί παρακολούθησε με ζωηρό ενδιαφέρον τον απελευθερωτικό Αγώνα, απέναντι στον οποίο η στάση του Ι. ήταν εξαιρετικά ιδιότυπη. Συντηρητικός στις πεποιθήσεις του, συμμεριζόταν τον σκεπτικισμό του Καποδίστρια και του Κοραή και θεωρούσε πρόωρο κάθε επαναστατικό κίνημα. Γι’ αυτό και δεν δίστασε να καταγγείλει τους ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας ως απατεώνες και να θεωρήσει την Επανάσταση του 1821 ως ολέθριο εγχείρημα, καταδικασμένο εκ των προτέρων σε αποτυχία. Ακόμα και το 1825 διατηρούσε τις επιφυλάξεις του. Ωστόσο, δεν έμεινε αδρανής. Συνεργάστηκε κυρίως με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και επιστράτευσε το κύρος και τις υψηλές του γνωριμίες για να δοθεί από την ευρωπαϊκή διπλωματία η πιο πρόσφορη λύση στο ελληνικό ζήτημα. Εκτός από διάφορους λόγους, πολιτικά υπομνήματα και πολυάριθμες επιστολές, έγραψε Σύνοψιν ιστορικήν περί της ενεστώσηςκαταστάσεως της ορθοδόξου εκκλησίας (1809) και Απολογίαν ιστορικήν και κριτικήν υπέρ του ιερού κλήρου της ΑνατολικήςΕκκλησίας. Το τελευταίο αυτό κείμενο δημοσιεύτηκε το 1815.